Laat me gaan als de bomen bloeien

Euthanasie bij psychisch lijden

Uit: Laat me gaan als de bomen bloeien

Ik wil dood. Ik wil al mijn halve leven dood. En ik wil niet gewoon dood kunnen – zelfmoord is geen onbekend thema in mijn leven, maar ik wil dood mógen.

Dat ik dood wil, betekent niet dat ik de hele dag in een hoekje van de bank zit te huilen, wachtend tot het eindelijk zover is. Nee, ik word ’s ochtends wakker en zal, net als iedereen, mijn bed uit moeten komen. Mijn tanden poetsen, haren borstelen, kat eten geven, theezetten, ontbijt maken, medicatie innemen. Ik wil dood, maar dat betekent niet dat ik niets doe. Ik doe de dingen ‘desondanks’. Op dagen dat dit redelijk oké, soepel, op automatische piloot gaat, mijn hoofd rustig en niet al te donker is en mijn plannen voor de dag behapbaar zijn, vraag ik me wel eens af: waarom wil ik eigenlijk dood? Of wil ik eigenlijk wel dood? Het antwoord is altijd ‘ja’. Mijn doodswens gaat niet over een dag, een ochtend, een moment, het gaat over structureel geen waarde hechten aan leven. Ik ga door omdat ik moet, omdat ik weer wakker ben geworden; ik ga door omdat dit van mij wordt verwacht. Als ik dat niet doe, zal er vroeg of laat iemand ingrijpen. Iemand zal de controle over mijn leven overnemen, mij dwingen allerlei therapieën te ondergaan om me beter te maken. Het kost me eindeloos veel moeite, maar ik kan voor mezelf zorgen. Op momenten dat dat te lastig wordt, vraag ik – ook met moeite –  extra hulp. Soms betekent dat een opname, maar altijd vrijwillig, waarbij ik dus de meeste van mijn vrijheden houd. Ik werk liever mee aan mijn leven leiden (hoewel ‘lijden’ hier eigenlijk meer van toepassing is) dan dat ik de controle kwijtraak.

2 februari 2023

“Ik zie geen behandelopties meer.” Dit zullen voor de meeste mensen vreselijke woorden zijn. Voor mij kwamen ze als een opluchting. Vandaag heb ik een belangrijk gesprek met mijn psychiater, een oud-persoonlijk begeleider en mijn moeder.

“Ik zal er niet omheen draaien; we zijn hier om te praten over de euthanasiewens van Natasja”. Zo begint mijn geweldige psychiater de sessie. Ja, waarom zouden we er nog omheen draaien? Het is niet de eerste keer dat we hierover praten, verre van. Het is sinds 2019 al geregeld onderwerp van gesprek geweest, dus na ruim drie jaar is het geen nieuws. Toch is het anders vandaag. Waar mijn doodswens al mijn halve leven speelt en we het er ook al een aantal jaar over hebben, gaan we het vandaag hebben over hoe dit er daadwerkelijk uit gaat zien.

Afgelopen jaar, op Bevrijdingsdag, heb ik me aangemeld bij het Expertisecentrum Euthanasie.

ISBN: 978-94-91190-32-2

± 200 pagina’s